Mimo zaangażowania we własne sprawy, układania dorosłego życia, dojrzali ludzie często nie mogą pogodzić się z rozstaniem rodziców. Rozpada się wówczas bowiem świat wspomnień z dzieciństwa, widziane są już w innym świetle zdarzenia, do których wracało się z sentymentem.

Małżeństwo rodziców często jest idealizowane w oczach dzieci. Ukrywa się bowiem przed swoimi pociechami brak porozumienia między małżonkami. Wszystko po to, by stworzyć dzieciom dom, do którego lubią wracać, w którym czują się bezpiecznie. Prywatne życie często poświęca się dla ich dobra uznając trwanie w niechcianym związku za obowiązek rodzicielski. Wraz z osiągnięciem wieku dorosłego przez młode pokolenie, uważa się, że obowiązek ten nabiera innego wymiaru i można zacząć dbać o sprawy, które wcześniej spychano na drugi plan. Nikt nie neguje prawa rodziców do szczęścia, ale jednocześnie dzieciom niełatwo pogodzić się z rozstaniem opiekunów bez wzglądu na wiek.

Dorosłe dzieci rozwiedzionych rodziców rewidują okres swojego dorastania, szukają w przeszłości czynników rozpadu małżeństwa mamy i taty, zastanawiają się nad swoim udziałem w ich niesnaskach. Dom rodzinny nawet w dorosłym życiu jest przystanią, oazą, do której chętnie się wraca by odpocząć, odzyskać siły, usłyszeć ciepłe słowa. Jego utrata może powodować frustrację i niechęć do podjęcia wyzwania założenia własnej rodziny. Dzieci silnie przeżywają niepowodzenia rodziców, a ponieważ często się z nimi utożsamiają, sytuacje takie wydają im się i ich porażkami.

Rozwody nigdy nie toczą się bez udziału dzieci, uczestniczą one w całym tym dramatycznym procesie obejmującym często obrzucanie się winą, wytykanie błędów, wyjawianie wstydliwych sekretów, etc. Oczywiście rozwód da się przeprowadzić „kulturalnie”, nie da się jednak uniknąć dyskomfortu, jaki wówczas odczuwają dzieci, nawet, jeśli osiągnęły dorosłość. Zdarza się także, iż jeden z rodziców pragnie mieć dzieci „po swojej stronie” domagając się od nich jawnego poparcia, utrzymywanie dobrych stosunków z obojgiem rodziców w takim przypadku graniczy z cudem.

Z racji ich dojrzałego wieku, wymaga się od dzieci grania roli rozjemcy, spokojnego podejścia do kwestii, które rodzą przykre odczucia. Tymczasem tacy ludzie sami potrzebują wsparcia, a rzadko się zdarza, by korzystali z pomocy psychologów, choć taka pomoc powszechnie udzielana jest młodszym dzieciom w przypadku rozwodu opiekunów.

Rozstanie rodziców trudno zaakceptować bez względu na wiek. Widmo rozpadu małżeństwa opiekunów zawsze stanowi dyskomfort, nawet wówczas gdy założyło się już własną rodzinę. Małżeństwo rodziców często stanowi filar, na którym człowiek chętnie opiera się w trudnych chwilach. Kiedy trzeba zrezygnować z wizji rodziców wspólnie tworzących dom, rodzi się niepokój i zawód. Dojrzały wiek zmusza do akceptacji takich decyzji i rozważnego uczestnictwa w całym procesie, cierpienie jednak wcale się nie zmniejsza.